Φέτος είναι η επέτειος 70 χρόνων από το θάνατο του Νίκου Σκαλκώτα, ενός από τους σπουδαιότερων Νεοελλήνων συνθετών. Σπούδασε στο Βερολίνο τη δεκαετία του ’20 και του ’30 με μερικούς από τους σπουδαιότερους συνθέτες του μουσικού μοντερνισμού (Arnold Schoenberg, Kurt Weil) και δημιούργησε έργα σε πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και με πολλές διαφορετικές επιρροές αλλά πάντα με την προσωπική του σφραγίδα. Αυτός ο συνθέτης, όταν το ’33 επέστρεψε στην πατρίδα του, λοιδορήθηκε, χλευάστηκε και απαξιώθηκε από τα μουσικά κυκλώματα της εποχής ώσπου κατέληξε να παίζει βιολί στις τελευταίες θέσεις ορχηστρών και να συνθέτει μόνος του στην αφάνεια. Όταν πέθανε το 1949 σε ηλικία 45 ετών, το κοινό βρισκόταν ακόμα σε πλήρη άγνοια του έργου του. Μετά θάνατον, μουσικολόγοι και μελετητές έφεραν το έργο του στην επιφάνεια και σήμερα πλέον θεωρείται από τους πιο ξεχωριστούς συνθέτες του 20ου αιώνα παγκοσμίως.

Οπότε, το προχθεσινό Λεξικό της Κρίσης δεν θέλει να μιλήσει για τη Μακεδονία, τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό. Θέλει να μιλήσει για ένα ακόμα ελληνικό ζήτημα: την άγνοια, τη στενομυαλιά και την απόρριψη στους νέους ανθρώπους που απλόχερα ξέρουν οι Έλληνες καρεκλοκένταυροι και προύχοντες να χαρίζουν, Τα «νέα μας μυαλά» που μερικές φορές «μας τα παίρνουν στο εξωτερικό», κάποιες άλλες φορές τα κρατάμε και τα θάβουμε εδώ, κοντά μας, στο «δικό μας» βούρκο.

Μπορείτε να το δείτε και εδώ: http://www.efsyn.gr/arthro/lexiko-tis-krisis-26012019